Prabahakaran is Our Leader.

Friday, July 23, 2010

மூத்த உறுப்பினர் லெப். செல்லக்கிளி அம்மான் நினைவு நாள் (23-07-1983)

3.7.1983 அன்று யாழ். திருநெல்வேலியில் சிறீலங்கா இராணுவத்தினர் மீதான கண்ணிவெடி – கரந்தடி தாக்குதலின்போது வீரச்சாவு. சதாசிவம் செல்வநாயகம் கல்வியங்காடு, யாழ்ப்பாணம் . 1983ம் ஆண்டு யூலை 23ம் திகதி இரவு 11மணியளவில் திருநெல்வேலிச் சந்தியைக் கடந்து யாழ்ப்பாணம் நோக்கி
ஒர் வெள்ளை நிற டெலிக்கா வான் வந்துகொண்டிருக்கிறது. வானை செல்லக்கிளி செலுத்த அவனை அடுத்து கையில் S.M.G உடன் கம்பீரமாக உட்கார்ந்திருக்கிறான் விக்ரர். அவனை அடுத்து நான் வானின் பின்பகுதியில் தம்பி, மற்றும் ஏனைய தோழர்கள்.

நாம் முன்பு திட்டமிட்டபடி வான் தபால்பெட்டிச் சந்தியில் நிற்க எல்லோரும் கீழே இறங்குகிறோம். அங்குதான் கண்ணிவெடி புதைக்க வேண்டும். வான் அந்த இடத்தில் நின்று நாங்கள் இறங்க அயல் சனங்கள் அரவம் கேட்டு வெளிவரத்தொடங்க விக்ரரும், செல்லக்கிளியும் (இராணுவச் சீருடை அணிந்து இருந்தனர்) சிங்களத்தில் உரக்கத் கதைத்தபடி றோட்டிலே நடக்கத் தொடங்க வெளியே எட்டிப் பார்த்த தலைகளை காணவில்லை. வெளிச்சம் போட்ட இருவீடுகளின் விளக்குகளும் அணைந்து விட்டது. யாரும் வெளிவரவில்லை. இராணுவத்தினர் வந்து நிற்கின்றனர் என்று நினைத்து விட்டனர்.

முன்பு திட்டமிட்டபடி அப்பையா அண்ணை, விக்ரர், செல்லக்கிளி மூவரும் வெடிகளைப் புதைக்க ஆரம்பிக்கின்றனர். விக்ரரும் செல்லக்கிளியும் பிக்கானால் றோட்டிலே கிடங்கு வெட்டுகின்றனர். கண்ணிவெடி புதைப்பது பெரிய வேலை. வெடிமருந்து தயார்படுத்துகையில் வெடிமருந்தின் நச்சுத் தன்மையால் தலையிடிக்கும். என்னுடைய அனுபவப்படி தாங்க முடியாத தலையிடி. அதன்பின் கிடங்குவெட்டி, (இறுகப் போடப்பட்ட தார் றோட்டிலே கிடங்கு வெட்டுவது அவ்வளவு இலகுவானதல்ல) இவற்றையும விட தாக்குதலின் போது சண்டையும் போடவேண்டும்.

எமது தகவலின் படி சுமார் நள்ளிரவு 12 மணியளவில் பலாலியில் இருந்து யாழ்ப்பாணத்துக்கு ஒரு ஜீப் வண்டியிலும், ஒரு ட்ரக் வாகனத்திலும் இராணுவத்தினர் வருவது வழக்கம். ஜீப்பில் 4 இராணுவத்தினரும் ட்ரக்கில் 10 பேர் அளவிலும் வருவார்கள் எனத் தகவல். எனவே யாழ். பல்கலைக்கழக பின்வீதி பலாலி றோட்டைச் சந்திக்கும் இடமாகிய தபால் பெட்டிச் சந்தியில், கண்ணிவெடிபுதைத்து இரண்டாவதாக வரும் வாகனத்துக்கு கண்ணி வெடியால் தாக்க முன்னால் வரும் வாகனத்தைச் சுட்டு மடக்குவது என்று நாம் வகுத்த திட்டம். அதன்படி திருநெல்வேலிச் சந்தியில் ஒரு வோக்கிரோக்கி. அது அவர்களுடைய வரவை எமக்கு அறிவிக்கும்.

விக்ரரும் செல்லக்கிளியும் அப்பையா அண்ணையும் கண்ணிவெடி தயார்படுத்திக் கொண்டிருக்கையில் மற்ற எல்லோரும் அருகில் உள்ள வீடுகளின் சுவர்களின் உள்ளே பாய்ந்து தத்தமக்கு உரிய இடத்தை தேர்ந்தெடுக்கத் தொடங்கினோம். ஒவ்வொருவருக்கும் இடம் கிடைத்தது. கண்ணிவெடியை புதைத்துக் கொண்டிருக்கையில் விக்ரர் விலகி தனக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்த இடத்தின் சுவரின் உள்ளே பாய்கின்றான். சுவர் அவனை விட உயரமாக இருக்க பின்பு வெளியில் குதித்து உயரம் வைப்பதற்காக தெருவில் தேடி சில பெரிய கற்களை எடுத்து உள்ளே போட்டு தன் உயரத்தைச் சரிப்படுத்திக்கொண்டு அந்த சுவரின் மறைவைக் கொண்டு தன் நிலையை சீர்படுத்திக் கொள்கிறான். துப்பாக்கியை தோளில் வைத்து இயக்கிப்பார்க்கும் விதங்களையும், துப்பாகியை இலகுவாக இயக்கமுடியுமா என்பதையும் சரி பார்த்துக் கொள்கின்றான்.

தம்பி (பிரபாகரன்) தபால் பெட்டிச் சந்தியில் இருந்து திருநெல்வேலிப்பக்கமாக உள்ள ஒரு வீட்டின் சுவரின் பின்னே நிலையை எடுத்து தாக்குதலுக்கு தன்னை தயார்படுத்திக் கொண்டிருக்கையில் வோக்கி செல்லக்கிளியை கூப்பிடுகின்றது.

செல்லக்கிளி அம்மான் மிக அவசரமாக தன் வேலையை முடித்துக்கொண்டு மீதி வேலையை அப்பையா அண்ணையிடம் விட்டுவிட்டு தனது நிலைக்குச் செல்கின்றான். அம்மான் அருகில் உள்ள ஒரு கடையின் மேல் வெடிக்கவைக்கும் கருவியுடனும் தானியங்கி இயந்திரத் துப்பாக்கியுடனும் தயாராகின்றான்.

வெளிச்சம் எமக்கும் தெரிந்தது. அப்பகூட வேலை முடியவில்லை. விக்ரர் “அப்பையா அண்ணை வெளிச்சம் வருகின்றது கெதியா மாறுங்கோ”" என்று கத்த அப்பையா அண்ணை வயர் ரோல்களுக்கு ரேப் சுத்திக் கொண்டிருக்கையில், வோக்கி மீண்டும் அலறியது.

“அம்மான் நாங்கள் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்கள்தான். முன்னால் ஜீப், பின்னால் ட்ரக்” என்று அறிவித்தது. எனவே அம்மான் ட்ரக் வண்டிக்கு கண்ணிவெடியால் தாக்க முன்னால் வரும் ஜீப்புக்கு நாம் தாக்குதல் தொடுக்கத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கையில் வெளிச்சங்கள் நெருங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

ஜீப்பை எம்மிடம் வரவிட்டு, பின்னால் வரும் ட்ரக்வண்டியை கண்ணிவெடியால் தாக்கி அதில் தப்புபவர்களைச் சுடுவதாக எமது திட்டம். ட்ரக் வண்டியில் பின்பக்கமாக இருப்பவர்களை சுடக்கூடியவாறு விக்ரர் நிற்கின்றான். விக்ரரையும் தாண்டுபவர்களை கவனிக்க தம்பியும் சில தோழர்களும் நிற்கின்றனர். வெளிச்சங்கள் திருநெல்வேலிச் சந்தியைக் கடந்து வந்துகொண்டிருந்தது. நான் எட்டிப்பார்த்தேன். முன்னால் இரு விளக்குகளுடன் ஒரு வாகனம். அந்த விளக்குகளுக்கிடையிலான இடைவெளியைக் கொண்டு அது ஜீப் என்று புரிந்துகொண்டேன். அடுத்து ட்ரக். மெல்ல வந்து கொண்டிருக்கின்றன.

நாம் ஜீப்பைத் தாக்குவதற்குத் தயாராகிக்கொண்டிருக்க ஜீப் விக்ரர் நின்ற இடத்தைத் தாண்டி கண்ணிவெடி வைத்த இடத்தை அண்மித்த போது கண்ணிவெடி வெடிக்க வைக்கப்பட்டுவிடுகிறது. எமக்கு அதிர்ச்சி. ஏன் அப்படி நடந்தது? சிந்திக்க நேரமில்லை. உண்மையில் ஜீப்வண்டியை விட்டு பின்னால் வரும் ட்ரக் வண்டிக்கே கண்ணிவெடி வைக்க இருந்தோம். இன்றுவரை அது ஏன் ஜீப்புக்கு வெடிக்க வைக்கப்பட்டது என்பது தெரியாது. ஏனென்றால் அதை வெடிக்க வைத்த செல்லக்கிளி அதை விளக்கவில்லை. சண்டை முடிந்தபோது அவனை நாம் இழந்துவிட்டோம்.

சிந்திக்க நேரமில்லை. உடனே நானும் என்னோடு நின்றவர்களும் சுடத்தொடங்கினோம். ஜீப்பின் வெளிச்சம் அணையவில்லை. எனவே பின்னால் நடப்பவை எடக`கும` எமக்குத் தெரியவில்லை. எனது G3யால் இரு விளக்குகளையும் குறிபார்த்து உடைத்தேன். விளக்கு உடைந்ததும் பின்னால் நின்ற ட்ரக்கின் வெளிச்சத்தில் ஜீப்பில் இருந்த சில உருவங்கள் இறங்குவதைக் கண்டு அவற்றை நோக்கியும் ஜீப்பை நோக்கியும் ரவைக் கூட்டில் போடப்பட்டு இருந்த அத்தனை குண்டுகளையும் சுட்டேன். அது இப்படி இருக்க விக்ரரைப் பார்ப்போம்.

ஜீப் வண்டி அவனைத் தாண்டும் போது விக்ரர் தன் தலையை சுவருக்கு உன்ளே இழுத்துக் கொண்டு நிற்கையில் மிகப்பெரிய சத்தத்துடன் கண்ணிவெடி வெடிக்கிறது. விக்ரர் தலையை நிமிர்த்திப் பார்க்க ஓரே புழுதிமண்டலம். மங்கலாக ஒருவன் வெடித்த ஜீப்பில் அருந்து ஓடிவருவது தெரிய அவனைக் குறிவைத்து விசையை அழுத்த. சில குண்டுகள் அவனின் உடலில் பாய அவன் தூக்கி எறியப்படுகின்றான். அப்படியே சுருண்டுவிழுந்து விட்டான். இன்னுமொருவன் ஓடிவர அவனை நோக்கிச் சுட அவன் மீண்டும் ஓடிவர மீண்டும் சுட குண்டுகள் அவனை வீழ்த்தவில்லை. ஆனால் காயத்துடன் பல்கலைக்கழக பின் வீதியால் ஓடினான். விக்ரர் அவனைத் திருப்பிச் சுட்டான். வானளாவ உயர்ந்த புழுதி மண்டலம் அடங்கவில்லை. மற்றும் தகுந்த வெளிச்சம் இல்லை. எனவேதான் சரியாகச் சுடமுடியவில்லை. அவன் ஓடிவிட ஜீப்புக்குக் கிட்டே ஒன்றோ இரண்டோ துப்பாக்கிகள் விக்ரரை நோக்கிச் சுட்டன. அதன் சுவாலையை விக்ரர் கண்டான். தன் இயந்திரத் துப்பாக்கியால் அந்த சுவாலையை மையமாக வைத்து சில வேட்டுக்களைத் தீர்த்தான். பின்பு அடங்கிவிட்டது. மேலும் ஒருசில உருவங்கள் தெரிய அவற்றை நோக்கியும் சில குண்டுகளைச் சுட்டான் துப்பாக்கி திடீரென்று நின்றுவிட்டது. விக்ரருக்கு விளங்கிவிட்டது. போடப்பட்ட குண்டுகள் தீர்ந்துவிட்டது. குண்டுகள் நிரப்பப்பட்ட மறு ரவைச் சட்டத்தைமாற்றி மீண்டும் சுட்டான். அதேவேளை பின்னால் வந்த ட்ரக் வண்டியின் சாரதி வெடி வெடித்ததைப் பார்த்தான். அவன் உடல் சில்லிட்டது. பெரிய வெளிச்சத்தையும், ஜீப் மேலே தூக்கி எறியப்பட்டதையும் கண்ட சாரதி தன்னை அறியாமலே பிரேக்கை இறுக அமத்தினான். ஏன் பிரேக் அழுத்தும் மிதி மீது ஏறி நின்றான் என்றே கூறலாம்.

ட்ரக் பிரேக் போட்டு நின்றதும் ட்ரக்கின் பின்புறத்தில் இராணுவத்தினர் தம் துப்பாக்கியை தயாராக்கியவாறு இருக்கையிலிருந்து எழத்தொடங்கினர்.

தம்பி இரு வாகனங்களும் தன்னைத் தாண்டு மட்டும் சுவரின் மறைவிலே குந்தியிருக்க, இரு வாகனங்களும் அவரைத் தாண்டுகிறது. சிறிதாக நிமிர்ந்து பார்க்கையில் ஜீப் வண்டி கண்ணி வெடியை நெருங்கிக் கொண்டிருக்க ட்ரக் அவருக்கு 20 யார் தூரத்தில் சென்றுகொண்டிருக்க கண்ணிவெடி வெடித்தது. ட்ரக் அவருக்கு மிகக் கிட்ட கையில் எட்டிப்பிடிக்குமாப் போல் துரத்தில் பிரேக் போட்டதால் குலுங்கி நிற்க தான் எப்போதும் உடன் வைத்திருக்கும் அவருடைய G3 வெடிக்கத்தொடங்கியது.

ட்ரக்கின் இருக்கையில் இருந்து இராணுவத்தினர் எழுந்தும் எழாததுமான நிலையில் தம்பியின் G3 வெடிக்கத் தொடங்கியது. G3 யிலிருந்து புறப்பட்ட சூடான ரவைகள் தாக்குதலுக்குத் தயாராக எழுந்த இராணுவத்தினரை வரிசையாக விழுத்தத்தொடங்கியது.

சற்றும் எதிர்பாரமல் ஏற்பட்ட இத்திருப்பம் தம்பியை ஆபத்தின் உச்ச எல்லைக்குள் சிக்கவைத்துவிட்டது.

ஆனால், இந்த எதிர்பாராத திருப்பமே இப்போரின் முழுவெற்றிக்கு வழி அமைத்தது எனலாம். மிகத் துரிதமாகவும் குறிதவறாமலும் துப்பாக்கியை கையாள்வதில் முதன்னமயாளராகத் திகழும் தம்பியிடம் ட்ரக்கில் வந்த 9 இராணுவத்தினரும் சிக்கியதே எமது முழு வெற்றிக்கு வழி கோலியது.

ட்ரக் மிகக் கிட்ட நிற்பதால் இலகுவாக தம்பியால் அவர்களைச் சுடமுடிகிறது. வெடியன் அதிர்வில் தெரு விளக்குகள் அணைந்துவிட்ட பொழுதிலும் மிகக் கிட்டேயிருப்பதால் ஒவ்வொருவராகக் குறிவைத்துச் சுட்டார். ஆனால் மிக அபாயகரமான நிலை அவருக்கு. இராணுவத்தினரைப் பொறுத்தவரையில் தம்பி மிகக் கிட்டே நிற்கிறார். எதிர்பாராமல் இத்தாக்குதலில் மிக அபாயத்தின் எல்லையில் தம்பிதான் நிற்கிறார். ஆனால் தனது ஆளுமையால், ஆற்றலால் வரிசையாக இராணுவத்தினரை விழுத்தி வந்த போதிலும் இரண்டு சாதுரியமான இராணுவத்தினர் ட்றக்கிலிருந்து கீழே சில்லுக்குள் புகுந்துகொண்டு, மறைந்திருந்து தமது தாக்குதலை ஆரம்பித்தார்கள். தம்பி நின்ற சுவரில் வேட்டுக்கள் பட்டுத் தெறித்துக்கொண்டிருந்தன. இத்துடன் ட்றக்கின் முன்புறத்தில் இருந்தவர்களும் கீழே பாய எத்தனித்தனர். இதை நோக்கிய தம்பியின் G3 இவர்களையும் நோக்கி முழங்குகிறது.

இதிலே மிகவும் சங்கடம் என்னவென்றால் தம்பிக்கு உதவிக்கு எவரும் இல்லை நாம் எமது திட்டத்தின் படி ஜீப்பை முன்னே விட்டு ட்ரக் வண்டிக்கு கண்ணிவெடித் தாக்குதல் செய்வதாக இருந்ததோம். அத்திட்டத்தின்படி தம்பியை மிகப் பின்னுக்கு வைத்திருந்தோம். ஆனால் இப்போ தனியாகவே ட்றக்கை சமாளிக்க வேண்டிய நிலைக்கு தம்பி தள்ளப்பட்டு விட்டார். இதே நேரம் ஜுப்பை நோக்கி சுட்டுக்கொண்டிருந்த விக்ரர் தனக்கு 20 யார் பின்னே ட்ரக் நிற்பதையும் அதிலிருந்து துப்பாக்கிகள் சடசடப்பதையும் அவதானித்தான். தன் இயந்திரத் துப்பாக்கியை ட்றக்கை நோக்கி திருப்பினான். ட்றக்கின் முன் கண்ணாடிகள் சிதறுகின்றன. கண்ணாடிக்கு குறுக்காக ஓர் நீளவரிசையாகச் சுட்டான்.

அப்பொதுதான் சாரதி இறந்திருக்க வேண்டும். நாம் பின்பு பார்த்தபோது தனது இருக்கையிலேயே ஸ்ரேறிங்கில் சாய்ந்து வாயால் இரத்தம் கக்கியபடி உயிரை விட்டிருந்தான்.

விக்ரரின் இடத்திலிருந்து சற்று முன்னோக்கி எதிரில் இருந்த ஒழுங்கையிலிருந்து `”பசீர் காக்கா”" றிப்பீட்டரால் ஜீப்பை நோக்கிச் சுட்டுக்கொண்டிருந்தார். றிப்பீட்டரில் தோட்டாக்கள் முடியும்போது அதை மாற்றித் திருப்பித் தாக்கும் படி செல்லி உற்சாகமூட்டிக் கொண்டிருந்தார் காக்காவின் அருகிலிருந்த அப்பையா அண்ணை. அப்போழுது ஒழுங்கையை நோக்கி ஒருவன் S.M.G உடன் ஓடி வந்தான். `சுடு” என்ற அப்பையா அண்ணை உடனே `கவனம் எங்கட பெடியளோ தெரியாது பார்த்துச் சுடு” என்றார். றிப்பீட்டர் சத்தம் ஓய வந்தவன் பிணமாகச் சரிந்தான். அவனது S.M.Gயை அப்பையா அண்ணை ஓடிவந்து எடுத்துக்கொண்டார். இவனே ரோந்துப் பிரிவுக்கு தலைமை தாங்கிய லெப்ரினன்ட் என்று பின்னர் தெரிந்து கொண்டோம். அவனது விசேட இராணுவப் பட்டிகள் அதை உறுதிப்படுத்தின.

இதே நேரம் தம்பி தனியே நிற்பதை உணர்ந்து ரஞ்சனையும் இன்னொரு போரளியையும் “தம்பியிடம் ஓடு” என்று துரத்தினேன். அவர்கள் அருகிலுள்ள வீடுகளால் பாய்ந்து தம்பியை நோக்கிச் சென்றனர்.

ஆனால் ரஞ்சனும் சக போராளியும் தம்பியை நோக்கி சென்றடைந்த போது ட்றக்கிலிருந்த அனைத்து துப்பாக்கிகளையும் தம்பியின் தனி ஒரு G3 ஓயவைத்துவிட்டது.

சாதாரணமாக எவரும் நம்புதற்கரிய இவ்வீரச்செயலை முடித்து விட்டு அமைதியாக வீட்டின் அருகேயுள்ள மாமரத்தின் கீழிருந்து முடிந்த ரவைக்கூட்டிற்கு ரவைகளை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தார் தம்பி.

மதிலேறிக்குதித்த ரஞ்சனும் மற்றைய போரளியும் ஆயுதத்தோடு ஒரு நபர் இருப்பதைக் கண்டு ஆயுதத்தைத் தயார்நிலைக்குக் கொண்டுவந்து “யாரது”" என்று முன்னே வந்தனர்.

“அது நான்ராப்பா”" என்றவாறு ரஞ்சனை அடையாளம் கண்ட தம்பி இங்கே எல்லாம் முடிந்தது. உங்கடை பக்கம் எப்படி என்றார். “அண்ணை எங்கடை பக்கம் பிரச்சினையில்லை”" என்றார் ரஞ்சன்.

“இங்கையும் எல்லாம் முடிந்து விட்டது, ஆனால், எனக்கு சற்று முன்பாக எதிரேயிருந்த புலேந்திரனையும் சந்தோசத்தையும் காணவில்லை, வா பார்ப்போம்”" என்றவாறு தன் பிரியத்திற்குரிய பG3யை தூக்கிக்கொண்டு விரைந்தார் தம்பி.

மதிலேறிக் குதிப்பதற்குமுன் ரஞ்சனுடன் வந்த போராளி தம்பியின் அனுமதியைப் பெற்று எதற்கும் முன்னெச்செரிக்கையாக ஓர் குண்டை வீசினான். குண்டு ட்ரக்கின் கீழ் விழுந்து வெடித்து எரிபொருள் தாங்கியை உடைத்தது.

இதன்பின் மதிலேறிக் குதித்து றோட்டைத் தாண்டி புலேந்திரன் சந்தோசத்தின் இடத்தையடைந்தான். அங்கு புலேந்திரன் சந்தோசத்தைக் காணவில்லை. `எதற்கும் முதலில் இறந்தவர்களின் ஆயுதங்களைச் சேகரியுங்கள்” எனக் கட்டளையிட்டார் தம்பி. மதிலேறி றோட்டில் குதிக்க ஆயத்தமான ரஞ்சனுடன் வந்த மற்ற வீரன் தம்பியைப் பார்த்து “அண்ணா அவன் அனுங்குகிறான்.” மீண்டும் ஒருமுறை முழங்கிய G3 அவனின் அனுங்கலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.

இதன் பின் ட்ரக்கை நெருங்கி ஆயுதங்களை சேகரிக்கத் தொடங்கினர். தம்பி எதற்கும் என்று வெளியே கிடந்த இராணுவத்தினரின் தலையில் இறுதி அத்தியாயத்தை G3ஆல் எழுதிவைத்தார். Gயின் வேகம் மண்டையோடுகளைப் பிளக்க வைத்தது.

இதே நேரம் பல்கலைக்கழக பின் வீதியால் ஓடிய ஓர் இராணுவவீரனை இன்னோர் போரளி துரத்திச் சென்று சுட்டான். ஜீப்பை முற்றாக முடித்துவிட்டு பொன்னம்மானும் நானும் என்னுடைய போரளிகளும் ட்ரக்கை நோக்கி நடு றோட்டால் ஓடினோம்.

“கரையால் வாருங்கள்”" என்ற குரல் எம்மை வரவேற்றது. எல்லோரும் தம்பியை சூழ்ந்துகொண்டு மகிழ்சி ஆரவாரம் செய்து கொண்டு ஆயுதங்களைப் பொறுக்கத் தொடங்கினோம். இதற்கிடையில் பொன்னம்மான் அதீத மகிழ்ச்சியுடன் இறந்து கிடந்த இராணுவத்தினரின் ஹெல்மெட்டை தலையில் போட்டுக்கொண்டு ட்ரக்கின் கீழே இறந்து கிடந்த இராணுவ வீரர்களினது ஆயுதங்களை தேடி எடுத்துக்கொண்டான்.

இத் தாக்குதல் இரவு நேரமாதலால் எம்மையும் இராணுவத்தினரையும் பேறுபிரிக்க நாம் ஹெல்மெட்டைத் தான் குறியீடாகப் பாவித்தோம். எனவே ஹெல்மெட்டுடன் ஓர் உருவம் நகர்வதைக்கண்ட தம்பி உடனடியாக துப்பாக்கியை தயார்நிலைக்கு கொண்டு வந்து “யாரது“ என்று வினவ அம்மான் “அது நான் தம்பி” என்றவாறு தனது தவறை உணர்ந்து ஹெல்மெட்டைக் கழற்றினார்.

பொன்னம்மானை செல்லமாக கண்டித்தவாறு எல்லாரையும் சரிபார்க்குமாறு தம்பி பணிக்க “அம்மானைக் காணவில்லை”" என்று விக்ரர் கத்தினான். விக்ரரும் புலேந்திரனும் அம்மான் நின்ற கடையின் மேல் ஏறினர். “டேய் அம்மானுக்கு வெடி விழுந்திட்டுது” என்ற விக்ரரின் குரல் எங்கும் எதிரேலித்தது. எல்லோரும் அங்கே ஓட நான் வானை எடுத்து வந்தேன்.

வானில் அம்மானை ஏற்றும்போது அம்மானின் உடல் குளிர்ந்துவிட்டது.

லிங்கம் இறுதியாக இராணுவத்தினரின் தலையில் போட றெஜி ஆயுதங்களைப் பொறுக்கினான்.

வான் புறப்படத் தொடங்க மழையும் மெதுவாகத் தன் கரங்களால் வாழ்த்துத் தெரிவித்தது. எமக்கு செல்லக்கிளி அம்மானின் மரணத்திற்காக இடியும் மின்னலும் சேர்ந்து இறுதி வணக்கம் செலுத்த வான் எமது முகாம் நோக்கி பறந்தது.

- அன்புடன் கிட்டு -

Sunday, June 6, 2010

Dissecting the Prabhakaran Death Story



Feb. 23--COLOMBO -- The Central Bureau of Investigation (CBI) has asked the Sri Lanka government to provide documentary evidence about the death of Tamil Tiger chief V. Prabhakaran, prime accused in the Rajiv Gandhi assassination case of 1991. Prabhakaran is said to have been killed in the third week of May 2009 while fighting government troops. His death was formally announced on May 19. India had subsequently asked for a death certificate from Sri Lanka so that Prabhakaran's name could be struck off from the list of accused in the Rajiv Gandhi assassination case.

The Sri Lankan foreign ministry had recently handed over a Colombo high court document -- and not a death certificate -- to the High Commission of India (HCI), confirming Prabhakaran's death. It was a report compiled by the defence ministry here on the assassination of Sri Lankan foreign minister, Lakshman Kadirgamar. It stated that the LTTE leader was killed near the Nandikadal lagoon on May 19. The report claimed Prabhakran's death was confirmed following a DNA test. Through HCI, the court document was handed over to the CBI's Multi-Disciplinary Monitoring Agency, which is probing the case.

"The CBI has told me that they have received documentation from the government of Sri Lanka confirming the death of Prabhakaran," Home Minister P. Chidambaram had said earlier this month in New Delhi. But sources in Colombo and New Delhi have told HT that the document given by Sri Lanka might not be enough to convince Indian courts to strike off Prabhakaran's name off the accused list. So the MDMA then shot off another a letter in the second week of February asking for more proof.”

The unnamed “sources in Colombo and New Delhi” stated in the penultimate sentence of this report is a pain in the neck. One wonders why they cannot come out in the open? As three months have elapsed since February, I also wonder whether “more proof” has been delivered from Colombo to New Delhi, to conclusively strike off Prabhakaran’s name “from the list of accused in the Rajiv Gandhi assassination case.” Here are the major issues involved with this story.

(1) If Prabhakaran’s death was “formally announced” on May 19, 2009, why the delay in issuing a death certificate to the Indian authorities?

(2) The corrollary to this is more intriguing. The Sri Lankan authorities, despite their convincing show of ‘photographic evidence’ [some Tamils would say, that was dubious] and ‘DNA testing’, are not sure that Prabhakaran had ‘really’ died.

(3) There wasn’t any medically qualified person in the Sri Lankan army, navy and police, who could check a corpse, and write a ‘death certificate’ in English or Hindi. [see below]

(4) It’s as if the Indian intelligence were/are totally ignorant of what was happening in Mullaitivu, from January 2009 to May 2009, despite proof that mercenary Indian ‘support hands’ were working full-time in the Vanni region during that period.

(5) Some guys [politicians, military and journalists] have lied and they are scared of lie detection.

(6) What was the credibility of Selvarasa (Kumaran) Pathmanathan’s (KP) statement issued in May 2009, about the demise of Prabhakaran? Was KP’s statement in Tamil and English prepared by some ‘agency’ to dupe the media?

Did KP Lie?

I provide below, some of my observations made in May 2009 on the discrepancies between the Tamil and English versions of Prabhakaran death announcement dated May 24, 2009, released under the name of KP. Head of International Relations – LTTE. Both notices had appeared in the letter head “Department of International Relations, Liberation Tigers of Tamil Eelam”. PDF files of both notices are provided for readers to study.

The very first impression I had on studying the Tamil notice was that the signature of S.Pathmanathan was in English! I thought this was somewhat strange, that Mr. Pathamanathan should have lived in exile for so long that he had forgotten his Tamil alphabets! Maybe a careless error on the part of Mr. Pathmanathan or who forged his signature for the Tamil notice. I list below some other discrepancies that I located between the English and the Tamil notices.

Item 1: The date of announcement. Check the Tamil notice. The month ‘May’ appears in English! in a glaring bold font. I’m used to writing the months in English format in letters. But, I usually use the Tamil alphabet.


Item 2: The caption and the sub-caption of the notices also differ from the English and the Tamil versions. The caption in Tamil version states “Tamil Eelath Thesiath Thalaivarukku Veera Vanakkangal”. In translation it should read, “Heroic Respects or salutes to Tamil Eela National Leader”. But the English version of the statement reads, “Mark of Respect for Our Supreme Leader”. No mention about Tamil Eelam or National Leader. The sub-caption in the Tamil version states “Thamil Makkalin Anaiyaa Viduthalai Sudar”. In translation it should read, “Indestructible Flame of Freedom of Tamil People”. But the English version of the subcaption merely states, “The Indestructible Flame of Freedom”, omitting the Tamil people altogether. Deliberate of omission of reference to Tamil people in the caption and sub-caption of English version cannot be inadvertent.


Item 3: Both the English and Tamil versions of the announcement carry five paragraphs, followed by a short concluding paragraph at the end. While the Tamil text mentions the name “V. Prabhakaran” in the first paragraph, the English text doesn’t mention the name! The English text begins with the sentence, “We announce today, with inexpressible sadness and heavy hearts that our incomparable leader and supreme commander of the Liberation Tigers of Tamil Eelam attained martyrdom…”. Focus on the decorative tagging, “our incomparable leader and supreme commander”; the Tamil equivalent of ‘our incomparable leader’ is missing in the Tamil text. The phrase ‘supreme commander’ can be translated into ‘thalaimai thaLapathi’.


Item 4: In the second paragraph, the Tamil version notes “kadantha 37 varudangalaaha” (literal meaning: ‘for the past 37 years’). The English version states, “For over three decades…” Why the specific number ‘37 years’ was omitted in the English version is somewhat thought-provoking.


Item 5: The fourth paragraph in the Tamil version make a specific quotation “ ‘Em Makkalukku urimaikaLLai petru koddungal’ enpathe avarathu iruthi vendukLLaha irunthirukkirathu.” (literal meaning: ‘The rights of our people deserve recognition’ was his final request.) But this cited specific quote of Prabhakaran is missing in the English version.


Item 6: The concluding paragraph in the Tamil version mentions that “Emathu thesiyath thalaivaroodu veerasaavaith thaLuviya anaithu thaLapathikaLLukkum maveerarkaLLukum makkaLLukum emathu veeravannakkathai seluthukirom. Im maveerarkal patriya viparangal viraivil veLiyidappadum enpathai ariyath tarukirom.” (literal meaning: To all other regiment leaders, maveerars and people who attained martyrdom with our national leader, we express our heroic salutes. We inform that the details about these maveerars will be released at the earliest.) In the English version, this information is missing! And it is substituted with the statement, “As we mark the life of our beloved leader let us also resolve that we will re-affirm our commitment to the goals espoused by him – dignity, equality and the right to self-determination of our people.”


As one who had professionally done translations, I note that translations are basically of two types. The first one, is word to word translation. The second one is translating the essence of the original into another language without distorting the facts and meaning. Either way one looks at the two texts provided by the “Department of International Relations” of LTTE, it becomes difficult to infer which was original (the English version or the Tamil version) and which was the translated text, as there are discrepancies between the two texts in facts and meaning. Could it be that one of the texts of the death announcement notice was a forgery? Or in an extreme case, that both texts were forged without internal consistency between them?

Tamil version here [pdf]

English version here [pdf]


What is a Lie?

I quote psychologist Paul Ekman (born 1934), a recognized authority on lie detection, from his book, Telling Lies: Clues to Deceit in the Marketplace, Politics and Marriage. “One person intends to mislead another, doing so deliberately, without prior notification of this purpose, and without having been explicitly asked to do so by the target.” Ekman further states, “There are two primary ways to lie: to conceal and to falsify. In concealing, the liar withholds some information without actually saying anything untrue. In falsifying, an additional step is taken. Not only does the liar withhold true information, but he presents false information as if it were true.” (p. 28). Below, I focus on the lies offered by the following:

President Rajapaksa’s ‘I don’t care’ Lie

D.B.S.Jeyaraj’s fabricated lie

Muralidhar Reddy’s Blind Lie

Sri Lankan army’s concealment Lie

Mia Bloom’s idiotic Lies


The Issue of Profiling the Liars

In this commentary, my prime focus is not on whether Prabhakaran is dead or alive. I’m interested in profiling the liars amongst us. The null view is: Prabhakaran is dead, as of May 19, 2009. The alternate view is: Prabhakaran is alive. As of now, I cannot assert that the alternate view is correct, as I don’t have any evidence for it. However, if Prabakaran is really dead, why those who insist that he is dead are hesitant to issue the ‘dead certificate’? Why are they stonewalling a legitimate assassination query? Is it really sensitive for Sri Lanka’s national security? This irks my curiosity and concealment diminishes the verity quotient (truth/past experience of leaked news by anti-Tamil sources). In July 1989, the news was leaked by India’s RAW gumshoes that Mahattaya (the then deputy leader of LTTE) had killed Prabhakaran in Vanni. In the aftermath of Dec.26, 2004 tsunami, the news was leaked by Sri Lanka’s official media that Prabhakaran had died in tsunami.

When I learnt Journalism 101 in Colombo during 1971 and 1972 (My two tutors were Sinhalese), I was taught that a complete news story should provide answers to 5W (what, when, where, who and why) and 1 H (how) questions. In completing this ‘Prabhakaran dead’ story, I cannot find answers to two amongst the six.

What happened? Prabhakaran was killed.

When it happened? On May 19, 2009.

Where it happened? In Mullivaikal, Mullaitivu region, north Sri Lanka.

Who killed him (the name of assassin)? No clear answer here.

Why he was killed? Because he was the leader of LTTE and the Sri Lankan army was in pursuit of his life.

How he was killed? No clear answer here.

For comparion, as a control, let us check the assassination of President John F. Kennedy on November 22, 1963.

What happened? President Kennedy was killed.

When it happened? On November 22, 1963.

Where it happened? In Dallas, Texas, USA.

Who killed him (the name of assassin)? According to the Warren Commission report (1964), “The shots which killed President Kennedy and wounded Connally were fired by Lee Harvey Oswald.”

Why he was killed? No clear answer here (as of now).

How he was killed? Again, I quote the conclusions from the summary of the Warren Commission. “The shots which killed President Kennedy and wounded Governor Connally were fired from the sixth floor window at the south east corner of the Texas School Book Depository. This determination is based upon the following:..The nature of the bullet wounds suffered by President Kennedy and Governor Connally and the location of the car at the time of the shots establish that the bullets were fired from above and behind the Presidential limousine, striking the President and the Governor as follows: (1) President Kennedy was first struck by a bullet which entered at the back of his neck and exited through the lower front portion of his neck, causing a wound which would not necessarily have been lethal. The President was struck a second time by a bullet which entered the right rear portion of his head, causing a massive and fatal wound. (2) There is no credible evidence that the shots were fired from the Triple Underpass, ahead of the motorcade, or from any other location. The weight of the evidence indicates that there were three shots fired…”








Though there have been detractors and critics for this report, at least it provides minimally acceptable proof for President Kennedy’s death. Also we have autopsy report and a dead certificate issued by the White House. For reference, I provide scans of the two pages of White House dead certificate, signed by George Gregory Burkley, the physician to the President, on November 23, 1963. For Prabhakaran’s death, we don’t have an autopsy report and (if one believes the Indian Government) a dead certificate!

The American bureaucracy relies on lie detector test (despite controversy surrounding its use and its accuracy) for screening officials who had to protect ‘secrets’. In reality, we cannot perform lie detector tests on either Sri Lankan officials or Indian officials. The simple reason is that they will never be forthcoming to undergo such a test. But, there is an alternative. Psychologist Paul Ekman has provided us a checklist on lie detection. His checklist provide 38 questions in three sections (about the lie, about the liar and about the lie catcher). By attempting to answer these questions objectively from our past experiences on the behavior of liars, one (in the role of lie catcher) can evaluate the quality of the lie and the liar’s strength/weakness in perpetuating the lie.

If you wish, you can prepare score cards for President Rajapaksa, General Sarath Fonseka (who made the official announcement of Prabhakaran’s death), Vinayagamoorthy Muralidharan aka Karuna (who positively identified Prabhakaran’s corpse) and to KP (who acknowledged the death of Prabhakaran, on behalf of LTTE). The lie in this case: Prabhakaran’s death is real. Make a note that ‘the target’ referred to by Ekman, in this case, mostly refers to the Sinhalese commoners and international media.

Ekman’s Checklist on Lie Catching

[Section 1: Questions about the Lie]

1. Can the liar anticipate exactly when he or she has to lie?

2. Does the lie involve concealment only, without any need to falsify?

3. Does the lie involve emotions felt at the moment?

4. Would there be amnesty if liar confesses to lying?

5. Are the stakes in terms of either rewards or punishments very high?

6. Are there severe punishments for being caught lying?

7. Are there severe punishments for the very act of having lied, apart from the losses incurred from the deceit failing?

8. Does the target suffer no loss, or even benefit, from the lie? Is the lie altruistic not benefiting the liar?

9. Is it a situation in which the target is likely to trust the liar, not suspecting that he or she may be misled?

10. Has liar successfully deceived the target before?

11. Do liar and target share values?

12. Is the lie authorized?

13. Is the target anonymous?

14. Are target and liar personally acquainted?

15. Must lie catcher conceal his suspicions from the liar?

16. Does lie catcher have information that only a guilty not an innocent person would also have?

17. Is there an audience who knows or suspects that the target is being deceived?

18. Do liar and lie catcher come from similar language, national, cultural backgrounds?

[Section 2: Questions about the Liar]

19. Is the liar practiced in lying?

20. Is the liar inventive and clever in fabricating?

21. Does the liar have a good memory?

22. Is the liar a smooth talker, with a convincing manner?

23. Does the liar use the reliable facial muscles as conversational emphasizers?

24. Is the liar skilled as an actor, able to use the Stanislavski method?

25. Is the liar likely to convince himself of his lie believing that what he says is true?

26. Is she or he a ‘natural liar’ or psychopath?

27. Does liar’s personality make liar vulnerable either to fear, guilt, or duping delight?

28. Is liar ashamed of what liar is concealing?

29. Might suspected liar feel fear, guilt, shame, or duping delight even if suspect is innocent and not lying, or lying about something else?

[Section 3: Questions about the lie catcher]

30. Does the lie catcher have a reputation of being tough to mislead?

31. Does the lie catcher have a reputation of being distrustful?

32. Does the lie catcher have a reputation of being fair-minded?

33. Is the lie catcher a denier, who avoids problems, and tends to always think the best of people?

34. Is lie catcher unusually able to accurately interpret expressive behaviors?

35. Does the lie catcher have preconceptions which bias the lie catcher against the liar?

36. Does the lie catcher obtain any benefits from not detecting the lie?

37. Is lie catcher unable to tolerate uncertainty about whether he is being deceived?

38. Is lie catcher seized by an emotional wildfire?

Now, I provide a list of lies that I could detect, from the words of a ‘statesman’ (President Rajapaksa), two journalists (D.B.S.Jeyaraj and Muralidhar Reddy), the redoubtable Sri Lankan army and one academic (Mia Bloom).

President Rajapaksa’s ‘I don’t care’ Lie

To a question from Time magazine’s fawning reporter Jyoti Thottam, “How did he [Prabhakaran] die?”, Rajapaksa’s reply was, “ We know that he was shot – that’s all. I was not interested in finding out how he was shot, but whoever that was deserved some credit.” What kind to Commander-in-Chief is this guy? He couldn’t even tell the name of the army assassin who “shot” Prabhakaran. As of now (after one year), to the best of my knowledge, not a single army-navy soldier had come forward to brag himself as the ‘Sinhala Veeraya [hero]’ who shot Prabhakaran.

We don’t know whether Time magazine’s fawning reporter carefully observed the non-verbal behavior of Sri Lankan president’s eye, face and body. It appears to me from his response, he would tell her in choice Sinhalese epithet [‘Don’t bother me with that. Why are you asking me? You should ask Sarath Fonseka for the details.’] that the dumb journalist couldn’t decipher.

D.B.S.Jeyaraj’s fabricated lie

Let me present a vignette of ‘all-knowing, all-listening, all-tapping’ House of Hindu journalist D.B.S.Jeyaraj’s fabricated lie with imagery. Describing the final days of Prabhakaran, this journalist residing in Toronto (far from the battle ground in Mullaitivu, Eelam) described the scene as follows [The last days of Thiruvengadam Velupillai Prabhakaran, May 22, 2009 in his blog: http://dbsjeyaraj.com/dbsj/archives/615]

“As the situation became increasingly perilous Prabhakaran’s point man overseas KP tried to salvage the situation. KP the LTTE’s former chief arms procurer proclaimed as wanted by Interpol was now the global tiger chief. Using perhaps the wheeler-dealer techniques learnt through hands on experience in the arms bazaars of the world the talented Mr. Pathmanathan tapped into his vast reservoir of contacts. In a remarkably short time span KP was interacting with many influential people. The diplomats of at least four western nations, UN functionaries in Geneva and New York, a foreign cabinet minister, a few prominent western journalists were all in touch with KP.”

Less than three months later, the same KP was trapped in Malaysia by the Sri Lankan goons with official accreditation, and he was dragged to Colombo. So what happened to those so-called ‘influential people – the diplomats of at least four western nations, UN functionaries in Geneva and New York, a foreign cabinet minister, a few prominent western journalists” who all were in touch with KP? Why they didn’t raise their voice strongly in support of KP against the hijacking drama perpetrated by the Rajapaksa clan? Did you hear anything about it? May be, KP’s “influential people” were all figments of Jeyaraj’s fiction. He could hardly mention a single name. I could think of only Eric Solheim (a cabinet minister in Norwegian parliament) as one with whom KP may have talked. Who are these so-called “diplomats of four western nations”? Remember that the word ‘diplomat’ is an euphemism for gumshoes. So, KP may have interacted with gumshoes and they couldn’t pull him out of trouble in August 2009.

Muralidhar Reddy’s Blind Lie

The Chennai Hindu daily of May 20, 2009 presented a AFP photo with the purported body of Prabhakaran, that accompanied B. Muralidhar Reddy’s report, “Troops recover Prabhakaran’s body”. Below that photo, Reddy had described “the announcement came after the troops found the bullet-ridden body of Prabhakaran on the bank of the Nanthikadal lagoon…” Strangely, the photo that accompanied Reddy’s report does not show any “bullet-ridden” holes in the body! The New York Times of May 20, 2009 also presented a Reuter photo in which the head of the victim is hidden. But one cannot notice any “bullet-ridden body”. Two hands were partiallhy exposed in this photo, and even here, there aren’t any bullet wounds and blood.

Sri Lankan army’s concealment Lies

First I provide a news report from Colombo that appeared in the website of Outlook magazine (New Delhi) http://news.outlookindia.com/item.aspx?660533, dated May 28, 2009. It was captioned, ‘DNAs of Prabhakaran, son matched: Lankan Military’. Then, I list a few questions, that points out concealment lies.

“Slain Tiger supremo Velupillai Prabhakaran’s DNA has matched with that of his elder son Charles Anthony, who too was killed in the fighting with security forces in Sri Lanka’s north, the military said today. ‘Army medical experts have confirmed that DNA tests on Prabhakaran (54) and his son Charles Anthony (24) have matched’, military spokesman Udaya Nanayakkara said.

His remarks came a day after the ‘Bottomline’ newspaper reported that Prabhakaran’s body was identified by his two former aides with the help of certain scars and birth marks. Federal Minister Vinayagamoorthi Muralidaran, alias Karuna Amman, one time close confidante of Prabhakaran, and Daya Master, the former LTTE media spokesman who had surrendered recently, identified the Tiger supremo’s body after he was killed on May 18, it said. ‘They identified and confirmed that the body recovered was that of Prabhakaran. Certain scars and birth marks had helped them in identificaiton. Thus, the Army was able to squash all rumours regarding Prabhakaran being alive,’ the newspaper said.

Army chief Gen Sarath Fonseka said that the LTTE supremo’s body had been cremated by Sri Lankan security forces in the island’s north. ‘We cremated the body in the same area (from where it was recovered) and threw the ashes into the (Indian) ocean,’ Fonseka told the Rivira newspaper in an interview.”

Now, to some questions, on this Sri Lankan army report.

(1) Who were the “army medical experts?” Why they couldn’t identify themselves? Are they really ‘experts’? or quacks? Now more than one year had passed, can they publish their results in a peer-reviewed international medical journal?

(2) What are the “certain scars and birthmarks”? Usually the exposed body parts of Prabhakaran’s body will be head, face, neck and two arms, unless if Karuna and Daya Master had taken a sauna bath with Prabhakaran or shared a bed. Those who have met Prabhakaran couldn’t tell an identifiable ‘scar or birthmark’, akin to Mikhail Gorbachev’s prominent birthmark in his forehead.

(3) If Prabhakaran’s parents who had given identified themselves to the army authorities on May 20, 2009, why the so-called ‘army medical experts’ did not have the common sense to check whether Prabhakaran’s DNA matched with those of his father and mother?

(4) Were Karuna and Daya Master free to provide an answer that was against the wishes of Rajapaksa clan? They had leashes on their necks and scrota. For their survival, they had to appease their new ‘savior’. Thus, their positive identification of Prabhakaran’s remains (even if it was true) was a forced one.

Mia Bloom’s idiotic Lies

Mia Bloom is an American academic (currently affiliated to Pennsylvania State University), and she is a terrorism bandwagon traveler. Her op-ed piece, captioned ‘What the Tigers taught Al-Qaeda’ appeared in the Washington Post of May 24, 2009. First, to attract publicity and funding for her career, she opted for an attractive caption linking LTTE with Al-Qaeda. This is like a cretin equating water with alcohol, based on superficial similarities. Her premise is faulty. Physically water and alcohol are liquids and their similarity ends there. Chemically, water (H2O) and alcohol (C2H5OH) have one oxygen atom, and their similarity ends there. Alcohol has two carbon atoms, which water doesn’t have. I deliberately choose this example for a reason: if LTTE is like water, the Al-Qaeda is like alcohol. The two ‘C’s in alcohol (i.e., Al-Qaeda) can represent (1) CIA connection, and (2) carbon (petroleum) funds. Water (i.e., LTTE) is devoid of CIA connection and carbon (petroleum) funds. Even linking LTTE with Al-Qaeda was not an original idea of Mia Bloom. This was promoted by Rohan Gunaratna, a well-known CIA conduit. As other intelligence analysts have pointed out in print and electronic media, Al-Qaeda was CIA’s baby. Can anyone say that about LTTE? To promote his career, Rohan Gunaratna fabricated this LTTE-Al Qaeda ‘connection’. One should also not forget that LTTE never ever targeted America or Americans in its career that was longer than Al Qaeda.

Secondly, Mia Bloom’s despicable ‘terrorism research’ is based on secondary or tertiary sources. Even at this, her fact-checking skills are dopey at best. In the referred article, she mentions, “ a female bomber Anoja Kugenthirarasah” who attempted to assassinate Lt.Gen.Sarath Fonseka on April 25, 2006. The location where this incident was supposed to have happened was ‘inside a tightly guarded army headquarters’ and she (initially identified as aged 21, from Vavuniya) couldn’t have entered that premise without an accomplice who was working there. By July, the Sri Lankan police had switched the assassin’s name to another Tamil woman Manjula Devi Kanapathipillai (aged 32, from Rambukkanna; see, Breakthrough in suicide bombings probe by Rafik Jalaldeen , Daily News, Colombo, July 6, 2006) recognizing its error in original report as a ‘mistaken identity’. But the July 6, 2006 story failed to mention the name Anoja Kugenthirarasah, and why this name was initially released to the media. Later, even there was suspicion whether the second identity of the assassin was true or not. Subsequently, the suicide-bomber story petered out. No proper investigations were concluded. I’d suggest Mia Bloom to check with President Rajapaksa and his siblings, how far investigations on the Sarath Fonseka assassination attempt of April 2006 have progressed.

Thursday, May 13, 2010

எம் தலைவன் கிழக்கு திசை



நிகழ்த்தப்பட்ட மாந்த பேரவலத்தை நினைத்துப் பார்க்கும் நாளுக்கு வந்திருக்கிறோம். ஹிரோஷிமா-நாகசாக்கி வீசப்பட்ட அணுகுண்டின் வெளிச்சம் அகிலத்தையே ஆட்டிப் படைத்தது. இரண்டாம் உலகப்போரின் வெற்றியை அமெரிக்கா தக்கவைத்துக் கொள்ள ஜப்பானின் நகரங்களின்மீது வீசிய அணுகுண்டு குறித்த தகவல்கள் அந்த மக்களுக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அந்த பாதிப்பை அவர்கள் ஏற்றுக் கொண்ட பின்னர்தான் அந்த பாதிப்பில் கிடைத்த அவலங்களை பார்த்த பின்னர் தான் அடடா என்று கதறினார்கள். அவர்களின் அழுகுரலை பதிவு செய்ய ஊடகங்கள் அருகில் இருந்தது. நிகழ்த்தப்பட்டது மாந்த நாகரீகத்தின் சிதைவு. இது மன்னிக்க முடியாத மாபெரும் குற்றம் என மாந்த நேயத்தின் அக்கறை கொண்டவர்கள் எல்லாம் எதிர்த்து நின்று குரல் கொடுத்தார்கள்.

ஆனால் கிளிநொச்சியிலிருந்து முல்லைத்தீவுக்கும், முல்லைத் தீவிலிருந்து முள்ளி வாய்க்காலுக்கும் கடத்திச் செல்லப்பட்டு, பொய்யாக இது பாதுகாப்பு வலையம் என அறிவித்து, ஒட்டு மொத்த மக்களை ஒரே இருப்பிடத்திற்கு கொண்டு வந்து சேர்த்தப்பின்னர், அந்த மக்கள் மீது வான்வழியாகவும், தரைவழியாகவும் நடத்திய தாக்குதல் இதுவரை நடைபெற்ற யுத்தங்களின் நியாயங்களை மீறிய படுபாதகமாக இருந்தது. யாராலும் தட்டிக் கேட்க முடியாத, எடுத்துச் சொல்ல முடியாத, மாந்த பேரவலம் நிகழ்ந்து முடிந்தது. இது மாந்த நேயத்தை மட்டுமல்ல, ஒரு இனத்தையே அழிக்க படுபாதக செயல் என்பதை எடுத்துரைப்பதற்கு அங்கே ஏடுகள் இல்லை, அதை எழுதுவதற்கு ஊடகவியலர் இல்லை. அந்த இடத்தைக் கொண்டுபோய் காட்டுவதற்கு சிங்கள பேரினவாத அரசு தயாராக இல்லை. ஆனால் ஜப்பானிய நாகசாக்கி-ஹிரோஷிம்மா மக்களுக்கு தெரியாமலேயே அவர்கள் செத்துப் போனார்கள். ஆனால் எம் சொந்த மக்களுக்கு நிகழ்த்தப்பட்டது, அவர்கள் செத்துப் போவோம் என்று தெரிந்தே பாதுகாப்பு வலையத்திற்கு சென்றார்கள்.

அங்கே அவர்கள் முதியோர், பெண்கள், குழந்தைகள் என்ற பாகுபாடு இல்லாமல் இரத்த சகதியில் மூழ்கடிக்கப்பட்டார்கள். கேட்பதற்கு நாதியற்ற மக்களாய் அவர்கள் அங்கே கதறி துடித்தார்கள். காப்பதற்கான ஒரு கரம் வேண்டும் என்று அவர்கள் இந்த இந்திய நாட்டை நம்பி உதவி கேட்ட போது, அவர்கள் உதவி செய்ய மறுத்தாலும் பரவாயில்லை, உதவி கேட்டவர்களை கொன்றொழித்தார்கள். கிராமங்களில் சொல்வார்களே, இரவிலே உறங்க இடம் கொடுத்து, சோறு போட்டு, எதிரியிடம் காட்டிக் கொடுத்த கொடுமை போல, நான் காப்பாற்றுகிறேன், நான் காப்பாற்றுகிறேன் என்று சொல்லிக் கொண்டே எமது மக்களை கடந்த ஆண்டு இதே மே திங்களில் 10ஆம் தேதி முதல் தொடங்கிய கடும் தாக்குதல், எமது தேசிய ராணுவம் தாங்கள் கருவிகளை மவுனிக்கச் செய்கிறோம் என்று கூறியப் பின்னரும் கடும் தாக்குதல் நடத்தி 15, 16, 17, 18 தேதிகளில் ஒரு மிகப்பெரிய இன அழிப்பை நடத்தி முடித்தார்கள்.

உலக போர் முறைகளுக்கெல்லாம் எதிராக, உலக போர் சட்டங்களை தூக்கி காலில் போட்டு மிதித்த பெரும் கொடுமையை சிங்கள-பாசிச ராசபக்சே அரசு செய்து முடித்தது. அவர்களின் கரம் கோர்த்து களத்திலே இருந்து மகிழ்ந்தது பார்ப்பனிய பாசிச இந்திய அரசு. போர் நிறைவெய்தும்வரை ராசபக்சே குடும்பத்தின் செல்ல நாய்க்குட்டியாக திரிந்த சரத்பொன்சேக, போர் நிறைவு பெற்று அவரை சிறையில் போட்டப் பின்னால் ராசபக்சேவின் நரி தந்திரத்தை உரித்து வைக்கத் தொடங்கினார். போர் நெறிமுறைகளுக்கு மாறாக, வெள்ளைக் கொடி ஏந்தி சமாதானத்திற்காக வந்த எமது போராளிகளை கொன்று போட யார் கட்டளையிட்டது? என்ற கேள்விக்கு சரத் அளித்த பதில் நம்மை திடுக்கிட வைத்தது. கோத்தபய தான் கட்டளையிட்டார் என்று சொல்லியதின் மூலம் மகிந்தாவின் குடும்பம் எமது தமிழ் தேசியத்தின் அடையாளத்தை அழிக்க வெறியோடு களத்தில் இருக்கிறது என்பதை புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஆனால் இவ்வளவு அநியாயங்கள் ஒவ்வொருநாளும் தொடர்ந்து நிகழ்த்தப்பட்ட பின்னரும், எமது தமிழ் மறவர்கள் கைகளை பின்னால் கட்டி, கண்களை துணியால் கட்டி, பிடரியில் துப்பாக்கியால் சுட்டி கிடத்திய கோரம் ஊடகங்களில் வலம் வந்தபோது, அது பொய்.

திட்டமிட்டு அவர்கள் வடிவமைத்திருக்கிறார்கள் என்று பதறிய மகிந்தாவின் குடும்பம், ஐ.நா.வின் பதிலால் அடங்கிப்போனது. இல்லை இது நிகழ்த்தப்பட்ட உண்மையான படப்பிடிப்புத்தான் என்பதை ஐ.நா. அறிவித்தது. இவர்களுக்கெல்லாம் இந்த நாட்டின் மக்கள் தொகையில் பாதியை குறைத்து கணக்குக்காட்டி, மீதியை கொன்றொழிக்கும் திட்டத்திற்கு இந்தியாவின் அயலுறவுத் துறை அமைச்சர் பிரணாபும் துணைபோனார். இதன்மூலம் தமிழின அழிப்பின் கூட்டாளியாக இந்தியா வென்றது என்கின்ற உண்மை வெளிச்சத்திற்கு வந்திருக்கிறது. ஒரு இனத்தை அவ்வளவு விரைவில் அழித்துவிட முடியுமா? என்பதுதான் நமது கேள்வி. நமது இனத்திற்கான ஒரு பாரம்பரியம் இருக்கிறது. நமது இலக்கியங்களும், இலக்கணங்களும் மூத்து நின்று, முதிர்ச்சிப் பெற்றிருக்கிறது. அடங்க மறுத்தலின் அடையாளங்களாய் எமது வீர மறவர்கள் இலக்கியங்களிலே களம் கண்டிருக்கிறார்கள்.

புறநானூறு இலக்கியம் எமது வீரத்தன்மையை இந்த மண்ணிற்கு விளக்கிக் கூற எழுதப்பட்டிருக்கிறது. கடந்த காலத்தை அவர்கள் புரவி ஏறி கரங்களிலே வாள் தரித்து, சண்டையிட்ட காட்சிகளை நாம் காணவில்லை. ஆனால் நாம் வாழும் காலத்திலே புறநானூற்றின் வீரத்தை பின்னுக்குத் தள்ளி, இந்தியா எனும் மாபெரும் ஆற்றல் வாய்ந்த ராணுவத்தை விரட்டி அடித்த மாபெரும் வீர மறவர்களின் வரலாற்றை நாம் கண்களால் கண்டோம். நமது பகைவன்கூட நம்மைக் கண்டு அஞ்சி நடுங்கியபடி வந்தான். ஆனால் நாம் நேர்மைக் குறித்த சந்தேகம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது கிடையாது. நமது இன உறவுகள் துடிதுடித்து மாண்டபோதுகூட, கொண்ட கொள்கையில் துளிக்கூட சமரசம் செய்து கொள்ளாமல் அறம் காத்து சமராடிய அறத்தின் பாதுகாவலனாக எமது தேசிய ராணுவம் இருந்தது. எமது மக்களை விட மேலானது ஒன்றும் இல்லை என்பதிலே இருவேறு கருத்துக்களுக்கு அவர் இடம் தரவில்லை. நிகழ்வுகள் ஒவ்வொன்றிலும் எந்த அளவிற்கு சமர் களத்திலே வீரம் சொறிந்தார்களோ, அதைவிட மேலாக அவர்கள் அறம் சொறிந்து களமாடினார்கள்.

களமாடிய அந்த அறவீரர்களின் வித்துடல்களை எமது மண்ணின் மானத்திற்காக அந்த மண்ணிலே உரமாகிய எமது கார்த்திகை பூக்களை, எமது மானத்தின் அடையாளத்தை காத்து நிற்பதற்காக தம்மையே எரித்துக் கொண்ட அந்த கற்பூர தீபங்களை தாம் புதைக்கப்பட்ட மண்ணிலிருந்து எடுத்தெறிந்து, தமது வக்கிரத்தை வெளிக்காட்டிய மகிந்தாவின் கேவலம், இன்று இல்லாவிட்டாலும் நாளை வரலாற்றில் கருப்பு புள்ளியாய் நிலைத்து நிற்கும் என்பதை அவர்களுக்கு புரிய வைக்கும் தருணம்தான் இந்த மே 17 தினம் என்பதை நாம் மறக்கக்கூடாது. நமது வாழ்வு, நமது தேவை குறித்து நாம் சிந்திக்கும்போது கடந்த காலங்களில் நடத்திய போராட்டங்கள், சற்றேறக்குறைய 60 ஆண்டுகளாக நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த நமது உரிமைக்கான சமர், நமது வாழ்வியலின் உயர்வுக்காக நடத்தப்பட்டது.

கல்வி, வேலைவாய்ப்பு, மொழி, கலாச்சார பண்பாட்டு சீரழிவுகளிலிருந்து நம்மை காத்துக் கொள்வதற்காக, நம்மை மதிக்காக சிங்கள பேரினவாதத்தை எதிர்த்து நாம் களம் காண்போம். ஆனால் முள்ளிவாய்க்கால் நிகழ்வுக்கு பிறகு, நாம் தமிழீழம் தான் தீர்வு. அதைத்தவிர வேறு பேச்சுக்கே இடம் கிடையாது. இது எமது உரிமைக்கான களமல்ல, எமது உயிர் வாழ்வதற்கான களம் என்பதை எதிரிக்கு எடுத்துரைக்கும் நாளாக இதை நாம் அடையாளப்படுத்தி பார்க்க வேண்டும். எந்த இடர் வந்தாலும் நமது பயணத்தின் தொடர் தடைப்படக் கூடாது. உலக வரலாற்றில் மாபெரும் சாம்ராஜ்ஜியங்களை கட்டி ஆண்ட எத்தனையோ பேர் அடித்து நொறுக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். நிகழ்கால வரலாற்றில் அதுதான் சாத்தியமானது. அதுதான் உண்மையும்கூட.

தமது 17வது அகவையில் ரசிய காவல்துறையினரால் அழைத்துச் செல்லப்பட்ட அந்த இளைஞனைப் பார்த்து காவல்துறை அதிகாரி சொன்னான், தம்பி நீ யாரை எதிர்த்து நிற்கிறாய் தெரியுமா? மாபெரும் ஆற்றல் வாய்ந்த ஜார் அரசை இந்த ரசிய சாம்ராஜ்ஜியத்தின் சக்கரவர்த்தியை என்றபோது, அந்த இளைஞன் சொன்னான், இது பார்ப்பதற்குத்தான் பிரம்மாண்டமாக இருக்கிறது. ஓங்கி ஒரு குத்துவிட்டால் இந்த கோட்டை சரிந்து விழுந்துவிடும். காரணம் உள்ளே செல்லரித்துப் போயிருக்கிறது என்றான். அவன்தான் ரசிய சாம்ராஜ்ஜியத்தை மக்கள் திரள் போராட்டங்களால் புரட்டிப்போட்ட மாபெரும் போராளி மாவீரன் விளாதிமிர் இலியீச் லெனின். ஆக, மகிந்தாவின் இந்த செல்லரித்துப் போன சாம்ராஜ்ஜியத்தை ஓங்கி குத்துவிடுவதற்காக சபதம் எடுக்க வேண்டிய நாள் தான் இந்த மே 17.

நமக்கான வாழ்வை, நமக்கான வளத்தை, நமது உரிமையை சூறையாடிய போதுகூட நாம் சகித்துக் கொண்டோம். ஆனால், இப்போது நமது வாழும் உரிமையையே சிதைக்க நினைக்கும் இந்த அட்டை சிங்கத்தின் ஆட்டத்தை ஒடுக்குவதற்கான நாளாக இந்த மே 17 இருக்க வேண்டும். இது நிகழுமா? என்ற சந்தேகம் நம் மனதிலே ஒரு துளிக்கூட எழக்கூடாது. காரணம் வரலாற்றில் இப்படி வீழ்ந்த ஆதிக்க வாதிகளின் எண்ணிக்கை ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடக்கிறது. ஹிட்லரும், முசோலினியும் மாபெரும் வீரர்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் மக்கள் ஆற்றலின் முன்னால் அவர்களின் அட்டைக் கத்தி மடங்கிப்போனது. அவர்களின் துப்பாக்கித் தோட்டாக்கள் வெறும் கூடுகளாய் வீழ்ந்து நொறுங்கியது. இந்த உலகின் மக்கள் ஆற்றலைவிட மேலானது ஒன்றுமில்லை.

ஆகவே, நாம் உறுதியாக சபதம் எடுக்க வேண்டிய தருணத்திலே இருக்கிறோம். எமது தேசிய தலைவர் அறம் வழிக் கொண்ட நாயகர், அயராத உழைப்பாளி, அளவிட முடியாத பண்பாளர், அள்ளி பருக முடியா அன்புச்சுரங்கம், அவரின் வழி நடத்தலும், அவரி விழி பார்வையும் நம் பயணத்தில் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த ஒரு மகிந்தா அல்ல, இந்த மகிந்தாவோடு ஆயிரம் மகிந்தாக்கள் ஒன்றிணைந்தாலும் நமது தேசிய அடையாளத்தை மாற்றி அமைக்க எவராலும் முடியாது. நமது தேசிய அடையாளத்தைக் காக்க, எம் தலைவர் எல்லா காலத்திலும் களம் அமைக்க தயாராகவே இருக்கிறார். நாம் தயார் என்ற எண்ணத்தை வெளிப்படுத்துவதற்கான நாளாகவே இந்த மே 17ஐ நாம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். விதைக்கப்பட்ட நமது மாவீரர்களின் திசைகளை நோக்கி நமது கரங்களை உயர்த்தி சபதம் எடுப்போம். எம் தலைவன் கிழக்கு திசையாய் சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவர் விழிப்பின் அடையாளமாய் நம்மோடு நடந்து கொண்டிருக்கிறார். கண் மலர்ந்தது போதும். கண் விழி. கிழக்கு திசையை நோக்கி நடந்து செல்.

Monday, May 10, 2010

பிரபாகரன் உயிரோடு வாழ்கிறார் ? : சபா நாவலன்


ஒரு ஆண்டு பல நீண்ட ஆண்டுகள் போல சோகத்தையும், சதிகளையும், சோதனைகளையும் சுமந்து இரத்தம் படிந்த ஆண்டாகக் கடந்து போய்விட்டத்து. ஐம்பதாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்களை ராஜபக்ச குடும்ப அரசு சில நாட்களுக்குள் கொன்று போட்டுவிட்டு உலகமக்களை நோக்கி நாம் தான் கொன்று போட்டோம் என நெஞ்சை நிமிர்த்தி திமிரோடு சொன்ன நாட்களின் பின்னர் ஒரு ஆண்டு ஒவ்வொரு நாளும் கணங்களாகக் கடந்து போய்விட்டது. ஒபாமா தேசத்தின் சற்றலைட்கள் பார்த்துக்கொண்டிருக்க, கருணாநிதியின் கொல்லைப் புறத்தில் தமிழர்கள் குடியிருப்புக்கள் மீது அதிபாரக் குண்டுகளும் இரசாயனக் குண்டுகளும் வீசப்பட்டு கொலை செய்யப்பட்டு ஒரு வருடம் கடந்து போய்விட்டது. முதியவர்களின் ஈனக் குரல்கள், குழந்தைகளின் அவலக் குரல்கள், அப்பாவிகளின் கூக்குரல்கள் எல்லாம் மரணத்துள் முற்றாக அமிழ்த்தப்பட்ட நாள் மே 18ம் திகதி.

மனிதப் பிணங்களின் மேல் நடந்துவந்த எஞ்சிய அப்பாவித் தமிழர்களை சிறைப் பிடித்து வைத்திருந்தது ராஜபக்ச குடும்ப அரசு. குண்டு வீசி, இரசாயனத் திராவகங்களால் எரித்துக் கொன்று போட்டவர்கள் போக முகாம்களிலிருந்து சந்தேகத்தின் பேரில் அரச துணைக் குழுக்களின் துணையோடு கடத்தப்பட்டு கொலைசெய்யப்பட்டவர்கள் பல ஆயிரங்கள். 40 ஆயிரம் பேர் ஊனமுற்றவர்கள் என ஐ.நா அறிக்கை கூறுகிறது. ஒரு ஊனமுற்ற சமுதாயத்தை உருவாக்கி உலாவவிட்டிருக்கிறார்கள். இந்த நூற்றாண்டின் மிகப்பெரிய இனப்படுகொலையை நடத்தி முடித்திருப்பது ஒரு மாபெரும் வல்லரசல்ல. அமரிக்காவில் கூலிக்கு வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்த கோதாபாய ராஜபக்சவின் தலைமையில் இலங்கை என்ற குட்டித்தீவு தான் இதையெல்லாம் நடத்தி முடித்திருக்கிறது.

மனிதர்கள் சாரி சாரியாக கொல்லப்பட்ட போது உலகம் அண்ணார்ந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. கடந்த ஆண்டு, மே பதின்நான்கில்,இந்தியா,ஜப்பான்,சீனா,துருக்கி,வியட்னாம்,லிபியா,ஈரான் போன்ற நாடுகள் மனிதப் படுகொலைகள் குறித்து ஐ.நாவில் பேசுவதற்குக் கூட எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கின்றன. பாதுகாப்புச் சபை எதிர்ப்புகளோடு நிறைவுறுகிறது. மக்கள் கேடயமாகப் பயன்படுத்துவதை பாதுகாப்புச் சபை கண்டித்துவிட்டு மௌனமாகிறது. பதினைந்தாம் திகதி கற்பனை செய்து பார்க்கமுடியாத மனிதப் பேரவலம் நடக்கவிருப்பதாகச் செஞ்சிலுவைச் சங்கம் எச்சரிக்கிறது.

தமிழர்களைக் காப்பாறுவேன் என கருணாநிதி,ஜெயலலிதா , நெடுமாறன், வை.கோபாலசாமி, திருமாவளவன் போன்றோர் வேறுபட்ட தளங்களில், வேறுபட்ட வடிவங்களில் தமது நாடகத்தை அரங்கேற்றுகிறார்கள். மே 16 இல் வன்னிப் பாதுகாப்பு வலையம் முற்றாகச் சுற்றி வளைக்கப்படுகிறது. அதே நாளில் தமிழகத்தில் கருணாநிதியும், இந்தியாவில் காங்கிரசும் ஆட்சியமைப்பது உறுதியாகிவிட்டது.

வன்னியிலிருந்து இருபத்தையாயிரம் மக்களைக் காப்பாற்ற சர்வதேசத்திடம் கோரியும் யாரும் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை என சோகமாய் கூறும் விடுதலைப் புலிகளின் கடற்படைத் தளபதி சூசையின் குரலின் ஒலிவடிவம் தமிழ் இணையங்கள் எங்கும் ஒலிக்கிறது. குமரன் பத்மநாதன் ஊடாகவே இந்தக் கோரிக்கைகள் முன்வைக்கப்பட்டதாகக் கூறுகிறார்.

மே 17 இல் துப்பாக்கிப் பயன்பாடுகளை நிறுத்திக் கொள்வதாக புலிகள் அறிவிக்கின்றனர். ரஷ்யா மேலதிக இராணுவத்தளபாடங்களை இலங்கைக்கு வழங்குகிறது. பௌத்த கொடியுடனும்,இலங்கை தேசியக் கொடியுடனும் ஜோர்தானிலிருந்து இலங்கை விமான நிலையத்தில் ராஜபக்ச வந்திறங்குகிறார்.

மே 18 அதிகாலை மக்களையும் தம்மையும் பாதுகாக்குமாறு தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் வேண்டுகோள் விடுக்கின்றனர். முள்ளிவாய்க்காலில் மரண ஓலம் கேட்பதாக செய்திகள் வெளியாகின்றன.

மே 18ம் திகதி மாலை இறுதிக் கட்டப் போரில் பிரபாகரன் உயிரிழந்துவிட்டதாக இலங்கை அரசின் இராணுவப் பேச்சாளர் உதய நாணயக்கார ஊடகங்களுக்குத் தெரிவிக்கிறார். தமிழ் நாட்டிலோ புலம் பெயர் நாடுகளிலோ வாழ்ந்த தமிழர்கள் இந்தச் செய்தி பொய்யாக இருக்கக் கூடாதோ எனப் “பிரார்த்திக்கின்றனர்”. கே.பி எனப்படும் குமரன் பத்மநாதன் பிரபாகரன் உயிருடன் தான் இருக்கின்றார் என பிரித்தானிய சனல் 4 தொலைக்காட்சிக்கு நேர்காணல் வழங்குகிறார்.

பிரபாகரன் கொல்லப்பட்டது தொடர்பான குழப்பமான கருத்துகளை இலங்கை அரசு அவ்வப்போது வெளியிடுகிறது. பிரபாகரன் நலமோடிருக்கிறார் என்கிறார் பழ.நெடுமாறன். புலி ஆதரவுத் தமிழ் நாட்டு அரசியல் வாதிகள் அனைவரும் பிரபாகரன் வாழ்வதாக ஒரே குரலில் ஒலிக்கின்றனர்.

பிரபாகரன் இருக்கின்றாரா இல்லலையா என்பதற்கு அப்பால் முப்பதாண்டுகள் இழப்பும், தியாகங்களும், அர்ப்பணங்களும்,இரத்தமும்,வியர்வையும், எரிந்து கொண்டிருந்த உணர்வுகளும் கூட புலிகளிடமிருந்து சிறீலங்கா பேரினவாத அரசின் கரங்களுக்கு மாற்றப்பட்டுவிட்டதான உணர்வுதான் தமிழ்ப் பேசும் மக்களைத் தைத்தது. சிறை முகாம்களில் வதைக்கப்படுவதற்காக வரவழைக்கப்பட்ட மூன்று இலட்சம் மக்களில் கூக்குரல்கள் மனிதாபிமானிகளின் உணர்வுகளை எரித்துக்கொண்டிருந்தது.

புலிகள் நம்பியிருந்த அனைத்து சந்தர்ப்பவாதிகளும் பிரபாகரன் இருக்கிறார் என அடம்பிடித்துக்கொண்டிருந்தனர். பிரபாகரன் இறந்தால் இரத்த தமிழ் நாட்டில் ஆறு ஓடும் என்றவர் வை.கோபாலசாமி. அவருக்கு இரத்த ஆற்றை ஓட்டிக்காட்ட வேண்டிய தேவை அற்றுப் போயிருந்தது; ஏனென்றால் அவரைப் பொறுத்தவரை பிரபாகரன் உயிரோடு வாழ்வதாகவே பிரச்சாரம் செய்துகொண்டிருந்தார். முத்துக்குமார் இறப்பு எழுச்சியாக மாறிவிடாமல் கவனமாகப் பார்த்துக்கொண்ட வை.கோ பிரபாகரன் இறந்துபோகாமல் இருப்பதிலும் அவதானமாக இருந்தார்.

ஆக,”பிரபாகரன் வாழ்கிறார்” என்பது பலருக்கு அதிலும் ஈழப் போராட்டம் மறுபடி ஒரு எழுச்சியாக உருவாகக் கூடாது என்று எண்ணியவர்களுக்கு மிகவும் சாதகமான ஒன்றாக அமைந்திருந்தது.

தமிழ்ப் பேசும் மக்களின் பேரினவாத அரசிற்கு எதிரான போராட்டத்தை முற்றாக நிர்மூலமாக்க “பிரபாகரன் வாழ்கிறார்” என்ற சுலோகம் இலங்கை இந்திய அரசுகளுக்கு பல வகையில் பயன்பட்டது.

1. தமிழ் நாட்டில் உருவாகக் கூடிய எழுச்சியை பிரபாகரன் வாழ்தல் தொடர்பான நம்பிகையை வழங்கி நிர்மூலமாக்கல்.

2. புலிகளில் எஞ்சியிருக்கக் கூடிய போராளிகளை பிரபாகரனின் வருகைக்காக் காத்திருக்கச் செய்தலூடாக பலவீனமாக்குதல்.

3. புலம் பெயர் நாடுகளில் எழக் கூடிய எதிர்ப்புப் போராட்டங்களைப் பிரபாகரன் இருப்பைக் முன்வைத்துப் பலவீனமாக்குதல்.

4. இலங்கை இந்திய அரசுகள் திட்டமிட்டு நிகழ்த்திய இனப்படுகொலையைப் பிரபாகரன் வாழ்தல் குறித்த விவாதங்களூடாகத் திசை திருப்புதல்.

இந்த எல்லா நோக்கங்களுமே இலங்கை இந்திய ஆளும்வர்க்கங்களுக்கும் அவற்றின் தொங்கு தசைகளுக்கும் தற்காலிக வெற்றியைப் பெற்றுக்கொடுத்தன.

உலகம் முழுவதும் பரந்திருக்கும் தமிழ்ப் பேசும்மக்கள் மத்தியில் ஒரு புரட்சிக்காரனாக என்பதற்கு அப்பால் சூரியத் தேவனாகவும் கடவுளாகவும் கூடக் கருதப்பட்ட பிரபாகரனின் உயிர் பறிக்கப்பட்டால் தமிழர்கள் வாழ் நிலங்களில் நெருப்பெரியும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. வை.கோபாலசாமி, திருமாவளவன் போன்ற அரசியல் வியாபாரிகள் பிரபாகரன் வாழந்போது பல தடவைகள் இது குறித்துக் கூறியிருந்தார்கள்.

மே 18ம் திகத்திக்கு முன்னர் பிரபாகரனது படங்களைத் தாங்கியபடி ஐரோப்பியத் தெருக்களில் தமிழ் இளைஞர்கள் கொட்டும் மழையில் நடத்திய எதிர்ப்பு உர்வலங்கள், உண்ணாநிலைப் போராட்டங்கள் பிரபாகரன் மே 18 இன் பின்னர் நின்று போய்விட்டன.பிரபாகரன் பதாகைகளோடு இரண்டு இலட்டசம் தமிழர்கள் ஐரோப்பியத் தெருக்களில் நடத்திய போராட்டங்கள் நிறுத்தப்பட்டு பிரபாகரன் கொலைசெய்யப்பட்ட பின்னர் இருபது பேர் கூட அஞ்சலி செலுத்தக் காணப்படவில்லை.

முத்துக்குமார் தனது உயிரை மாய்த்துக்கொண்ட போது பத்தாயிரம் தமிழர்கள் உணர்ச்சிகரமாய் நடத்திய போராட்டங்கள் எல்லாம் வலுவிழந்து பிரபாகரன் அழிந்து போனபோது மயான அமைதியாகக் காணப்பட்டன. போராடங்களை ஐரோப்பாவில் ஒழுங்கு செய்தவர்கள் பிரபாகரன் உயிரோடுதான் இருக்கின்றார் என்றனர். வை.கோ, திருமாவளவன்,நெடுமாறன் என்று அனைத்து அரசியல் வியாபாரிகளும் ஒரே பல்லவியத் தான் பாடினார்கள். இலங்கை இந்திய அரசுகள் நிம்மதிப் பெருமூச்சுவிட்டன. எதிர்பார்க்கப் பட்ட வன்முறைகளும் போராட்டங்களும் பிரபாகரன் வருவார் என்று கூறி மிகவும் தந்திரமாக நிறுத்தப்பட இலங்கை அரசு எதிர்ப்புகளின்றி மூன்றுலட்சம் தமிழர்களைச் சிறைப்பிடித்து, தனது இனவழிப்பைத் தொடர்ந்தது.

இன்னொரு புறத்தில் புலிகளின் பிஸ்டல் குழுவும், தற்கொலைப் படைப்பிரிவின் ஒரு பகுதியும் வன்னியிலிருந்து வெளியேறியிருந்ததாக இனவழிப்பு நடந்து கொண்டிருந்த வேளைகளில் கோதாபாயவும் உதய நாணயக்காரவும் பல தடவைகள் கூறியிருந்தனர்.கிழக்கின் காடுகளில் கூட ஒரு குறித்த தொகைப் புலிகள் நிலை கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் பிரபாகரனை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தானர். இந்த இடைவெளியில் இலங்கை அரசு இவர்களின் வலைப்பின்ன்லை சித்தைத்து, பலரை உள்வாங்கியும் அழித்தும் எதிர்ப்பை நிர்மூலமாக்கிவிட்டது.

அழிவிற்கான காரணங்கள், புதிய உலக நிலை, போராட்டத்தின் தவறுகள் என்று பல வாதப் பிரதிவாதங்களூடான புதிய சக்திகளை உருவாக்கத்தை பிரபாகரன் விவாதங்களூடாகத் தடைசெய்து ஈழ மக்கள் மத்தியில் போராட்டங்கள் மீதான நம்பிக்கையீனத்தைத் தோற்றுவித்தது. இனப்படுகொலையின் இரத்த வாடை வீசிக்கொண்டிருந்த அதேவேளை பிரபாகனையே பயன்படுத்தி அதனை நிகழ்த்தியவர்கள் தம்மைப் பாதுகாத்துக்கொண்டனர்.

தமிழ்ப் பேசும் மக்கள் மீதான ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராகப் போராட முனைந்த ஆயிரமாயிரம் அப்பாவிப் பொதுமக்களுக்கும் போராளிகளுக்கும் பிரபாகரனின் இருப்பு விருப்புடையதாய் அமைய அதே விடயத்தை ஆளும்வர்க்கங்கள் தமது நலனுக்காகத் திட்டமிட்டுப் பயன்படுத்திக் கொண்டன.

புலம் பெயர் நாடுகளிலும் இந்தியாவிலும் புலிகளின் பரந்துபட்ட வியாபார மூலதனத்தின் பினாமிகளாகச் செயற்பட்ட பலருக்கும் இந்த இருப்புக்குறித்த பிரச்சாரம் வாய்ப்பானதாக அமைய இன்றுவரைக்கும் பிரபாகரனை அனாதைப் பிணமாய் நடுத்தெருவில் வீசியெறிந்துவிட்டனர். நாடுகடந்த தமிழீழம், வட்டுக்கோட்டத் தீர்மானம் என மக்களின் உணர்வுகளை வியாபாரமாக்கக் கற்றுக்கொண்ட புதியவர்கள் பிரபாகரனை அனாதையாகவே நந்திக்கடலோரத்தில் விட்டுவிடுவார்கள்.

தமது வாழ்நாளில் பிரபாகரனுக்கு அஞ்சலி செலுத்தவோ, விமர்சிக்கவோ இவர்கள் முன்வரமாட்டார்கள். பிரபாகரன் இறந்து போன பின்னர்கூட உலகம் இனப்படுகொலை நிகழ்த்தியவர்களுக்கு எதிராகக் கொந்தளிக்காமல் தடுதவர்கள் இவர்கள்.

உலகம் முழுவது பரந்திருக்கும் தமிழ்ப் பேசும் மக்கள் மத்தியில் ஒன்று மட்டும் நிதானமாய் வாழ்கிறது. நாங்கள் இப்போது சிறுபான்மையல்ல பெரும்பான்மை என்ற உணர்வு. உலகின் ஒடுக்கப்பட்ட பெரும்பான்மை மக்களின் ஒரு பகுதி நாங்கள். சிறுபான்மை ஒடுக்கும் அதிகாரவர்க்கத்திற்கு எதிரான பலம் மிக்க பெரும்பான்மை. நாற்பத்தி இரண்டு வீதமான உலக மக்கள் வறுமைக்கோட்டுற்குக் கீழ் வாழ்கிறார்கள். தமது இந்த நிலைக்குக் காரணமானவர்களை அவர்கள் அடையாளம் கண்டுகொண்டிருக்கிறார்கள். இந்தப் பெரும்பான்மையோடு இணைந்து கொள்ளவும் அவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்ளவும் புதிய போராட்டத்தை உலகிற்கு உதாரணமாக நிகழ்த்தவும் எமக்கு முப்பது வருட போராட்ட அனுபவம் உண்டு. கொலைகள்,சித்திவதைகள்,காட்டிக்கொடுப்புக்கள், துரோகங்கள் என்று அனைத்தையும் கடந்துவந்தவர்கள் நாங்கள். இப்போது அமரிக்கா யார்பக்கம், ஐரோப்பா எங்கே, ஐ.னா வின் துரோகம்,இந்தியாவின் கொலைகார முகம் என்று அனைத்தையும் அனுபங்களூடாகவே அறிந்துகொண்டவர்கள். இவை அனைத்துக்கும் எதிரான பெரும்பாமையோடு எம்மை இணைத்துக்கொள்வதிலிருந்தே போராட்டத்தின் அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகரமுடியும்

Saturday, April 24, 2010

The Voice Of World Tamilan: Diaspora and Tamil Nadu have to play their cards

The Voice Of World Tamilan: Diaspora and Tamil Nadu have to play their cards

Diaspora and Tamil Nadu have to play their cards



Diaspora's self-organised structures of experimental democracy polarising political will, is inspiration as well as fallback to the polity of the silenced people at home, writes TamilNet political commentator adding that diaspora Tamils have an immense responsibility in seeing right people come forward and right people elected to these bodies. On current geopolitical perspectives he writes: “The West and intelligence circles in India invariably acknowledge that much significance is attached to the role Tamil Nadu could play in the given scenario. But how effectively the people of Tamil Nadu are going to play their strength to achieve a decisive solution overpowering deceptions of detractors is the concern of Eezham Tamils.”

Full text of the article by TamilNet political commentator in Colombo:

The parliamentary elections are over without surprises.

The Mahinda Rajapaksa dictatorship, with more litters of the ‘family,’ has been firmly installed with the backing of powers that have much ‘expectations’ from it.

From the US Asst. Secretary of State to the organs of the Indian Establishment are prepared to ignore all odds of the dictatorship, since ‘family business’ is a ‘long tradition’ in South Asia and is something that is very much present in New Delhi and in Chennai too.

The obsession of ‘their business’ is strengthening and capturing the Colombo-centric system to their favour.

In the process the powers commit the gravest blunder of viewing the national question of Eezham Tamils not from the point of its own merit, but from the point of how to diffuse and patch up this inescapable question, ultimately to save and strengthen the Colombo-centric system that has been nurtured since colonial times.

The belief, as the US Asst. Secretary of State puts it, is that with ‘some’ accountability for ‘some’ of the past violations, greater respect for human rights, and with some efforts of reaching out to Tamils such as the release of the remaining IDPs and implementation of the 13th Amendment, the conditions necessary to save the Colombo-centric system could be achieved.

With slight omissions and additions this is the perspective of the Indian Establishment too.

In what directions the war crimes investigations will go, to what extent the investigations will be translated into political justice to the national question of Tamils and how subtly the programme ‘words for Tamils and cash for Colombo’ will be implemented, should be now understood by all Tamils.

The powers want their belief to be believed by Eezham Tamils too as the sole ‘possibility and reality.’ But for ages the Eezham Tamils are exposed to a different reality that is subjugating them in the island.

The current position of the powers doesn’t mean that they don’t have any other alternatives.

It only means that adequate and appropriate pressure has not come from where it has to come to direct the powers to inevitable alternatives in favour of the cause of Eezham Tamils.

The pressure exerted through an armed resistance was crushed in the name of a bogus paradigm by intolerance of world system to local genius in such matters and by bias in the Indian Establishment.

Now, unless the non-violent struggle and political pressure are orientated properly with a clear judgement of strengths and weaknesses, the CEOs of the system on their own are not going to change their position but will only delude Tamils into accepting subjugation.

The ongoing military-protected Sinhala colonisation in the conquered Tamil land, military-led ‘development,’ Tamil re-settlements resembling open prisons segmented and watched by military posts, construction work beginning for permanent military cantonments and the onslaught of Sinhala trade in Tamil areas reducing Tamils to total consumers, invariably make Tamils to smell ‘a deal’ between Colombo and the powers.

It is strongly suspected by Tamils that the powers, especially India, are silently nodding approval for Colombo executing a demographic genocide as a ‘permanent solution’ to the national question in the island.


* * *


Early this month, the Indian-sponsored Eezham politician Mr. Varatharaja Perumal said, “If all the Tamil factions agree on a common solution for the ethnic issue, India will exert its pressure on Sri Lanka to implement it,” but he added that “Tamil factions should adopt a lenient attitude at least in the future, understanding the ‘reality,’ and this is what the Indian journalists and politicians expect.”

All Tamil factions categorically agreed on what should be the solution by proclaiming the Vaddukkoaddai Resolution in 1976. The solution – independent and sovereign Tamil Eelam – received the mandate of Eezham Tamils in the last ever of the free elections conducted in the island in 1977.

But the Indian Establishment intently worked against it and is working against it. What the Indian side now means by reality and leniency is that all factions of the subjugated Tamils should commonly agree on not going beyond terms and conditions set by it.

Echoing Varatharaja Perumal’s reference to Indian journalists, The Hindu in an editorial ‘ A decisive Mandate in Sri Lanka,’ Saturday said: “It is one of the tragedies of the Tamil community that its leadership, even in a post-LTTE world, remains confused between the politically achievable and the impossible.”

The Hindu, known for its good will to Colombo, said that a responsible Tamil leadership should come out of extremist politics and “expectations of vocal sections of the Tamil diaspora” to engage meaningfully with the Sinhala majority for devolution of power within a united Sri Lanka.


* * *


The concerns shown by Tamils at home and in the diaspora about ‘Tamil unity’ in the parliamentary elections are certainly justifiable. But, sections of them fail to see that crafty forces have prevailed over Tamil leadership so that Tamil unity itself can be used for blackmailing Tamils to disown their cause.

Even without saying anything on the model of solution the Tamil National Alliance (TNA) would have got what it deserves just because of the concern of Tamils for the unity of Tamil nation. Then what was the need for it to proclaim reversion to the failed federal polity?

What is needed now is Eezham Tamil leadership working for effective political pressure on powers through concerted efforts along with the diaspora and the grass root support of the people of Tamil Nadu.

Struggle is the reality for Eezham Tamils today and abandoning the cause will weaken the struggle.

But what the TNA has achieved after riding on the unity sentiments of the people, simulating an image that the Eezham Tamils can politically be made to surrender their cause to the Colombo-centric system, only buttresses the agenda of the powers.

The editorial of The Hindu shows that the Indian opinion makers are not satisfied even after the revisions of the TNA. They will not stop until Tamil leadership accepts the 13th Amendment as the solution with truncations as penalty for Tamils rejecting it earlier.

Tamils have to carefully note where the extremism lies. It is futile to replace struggle by compromise when there is aggression and arrogance.

Whether the nuances of the need for challenge posed by the TNPF were disseminated to the people or not, a large majority in the North has come out with the challenge in its own way by abstaining from voting the politics of surrender.

In the ethnically divided East, different realities made Tamil participation and choice of TNA inevitable.

In the unfolding scenario, the duty of Tamil national media is not climbing on the parliamentary bandwagon but attending to the silent majority of Eezham Tamils and taking care of its need to evolve a new genre of polity.


* * *


It is in this respect the diaspora has a significant role to play.

Self-organised polity in the diaspora, capable of attracting wide participation, is the inspiration as well as fallback to the silenced people at home.

Diaspora’s political organisation is not only for the people at home. It is for the emancipation of the larger global nation of Eezham Tamils who seek global justice for their global victimisation. All knows that solution in the island is a global affair.

Not surprisingly what the detractors of the cause of Eezham Tamils are now seriously concerned about are the diaspora and the people of Tamil Nadu.

Through insinuations, intimidation and creation of dissension, immense pressure is exerted against diaspora’s efforts of organising its polity.

What the diaspora is engaged in now, the Transnational Government and the Country Councils, besides global referenda on independence, have a vital role to play in leading the struggle and in the process of polarising the will of the Tamil people to exert the necessary pressure for the liberation.

But, to what extent they are able to rise above the lure of tangential polity, ambitions of sectarian power groups and able to attract sections aloof with disbelief and bias, remain to be seen.

The success of these political bodies of experimental democracy depends much on the vigilance and participation of the people in the diaspora. They make a watershed in Tamil affairs and any slips are irreversible.

Diaspora Tamils have an immense responsibility in seeing right people come forward and right people are elected to these bodies.


* * *


On the unfolding geopolitical perspectives of the island of Sri Lanka, retired Col R. Hariharan who served as head of intelligence to the IPKF wrote this month:

“In the emerging strategic setting in this region, U.S. and India are the two important players, with China breathing down their necks to get into this league.”

“Big power play is likely to increase in the Indian Ocean region after the U.S. lessens its commitments in Afghanistan. Once the U.S. sheds the shackles of its skewed Af-Pak policy as unworkable, there could be increased strategic security convergence between the U.S. and India.”

“If Rajapaksa does not give a course correction to his foreign policy prejudices, it could affect Sri Lanka’s strategic security.”

On Sri Lanka losing assistance from the West he says:

“If that happens Sri Lanka is likely to face a difficult passage. This could make him [Mahinda Rajapaksa] move closer to the Chinese.”

“Though India is an equally important and economically powerful entity for Sri Lanka and has excellent relations with the country increased Chinese role in Sri Lanka could change all that.”

“And such a development coupled with the unfulfilled promises in resolving the ethnic issue has the potential of affecting India-Sri Lanka relations during 2011, when Tamil Nadu goes to polls.”

The passages may not mean anything more than pressure tactics of India to realise “unfulfilled promises” that could range from further strategic cum economic inroads to salvaging Indo-Lanka Accord ultimately to blunt the Tamil national question. The passages could also mean ‘hope’ to some sections of Tamils.

While China is projected as an issue by Hariharan another intelligence writer B. Raman records India’s deal with China involving its own ‘internal security’:

“India already has a mechanism for counter-terrorism co-operation with China under which two exercises have been held so far in Yunnan and Karnataka,” Raman says.


* * *


Whatever the case may be, the West and the intelligence circles in India invariably acknowledge that much significance is attached to the role Tamil Nadu could play in the given scenario.

But how effectively the people of Tamil Nadu are going to play their strength to achieve a decisive solution overpowering deceptions of detractors is the concern of Eezham Tamils.

Informed circles tell us the extent of Colombo’s intrusions into Tamil Nadu.

A wide spectrum of influential persons, from politicians and businessmen to media persons, academics, cine-artists and religious persons have been carefully cultivated over the last several years to become sympathetic to Colombo-centric system through opportunities, money and other lures.

Insufficiency in the inclusiveness of Eezham Tamil national polity in finding an equation for the accommodation of Tamil speaking Muslims has been effectively exploited by Colombo not only in the island but also in Tamil Nadu.

Colombo has been systematically working in the neighbouring states of Kerala, Karnataka and Andhra in South India and in the major cities of India too.

Colombo’s activities in India will now get intensified in projecting the ‘virtues’ of a united Sri Lanka.

Ultimately it is the silent masses, the common public, simmering with anger that have to take care of the situation and they need mobilisation.


* * *


This week, popular film director and political activist in Tamil Nadu, Mr. Seeman, has announced the launch of a new political party, Naam Thamizhar (We are Tamils), on 18th May, to coincide with the first anniversary of the Mu’l’livaaykkaal massacre of thousands that silenced the armed struggle of Tamils.

He has already launched the flag for the party, a leaping tiger, and he says he inherits that from A’n’nan (elder brother) Pirapaharan and the party will fight for the liberation of Eezham Tamils.

The status of discourse the symbols have attained in Tamil Nadu is a slap in the face to the so-called international community that made a big fuss about them, but miserably failed in upholding international justice in the island of Sri Lanka.

It seems the mainstream politics of Tamil Nadu, hitherto suppressing the Eezham question to the extent of even erasing the word Eezham, is soon going to face many grass root challenges in the grass root fashion.

The mood in the grass root is such that anyone can trigger off an uprising. But elite organisation at another level is essential to translate that into a positive political programme.

If the elite in Tamil Nadu, long misled by English media empires on the question of Tamil Eelam doesn’t recognize the need to come out with positive contributions, and if they contribute only to further oppression, then they invite turmoil to their land and to the neighbourhood.

If the coterie in New Delhi bungles geopolitics, people of Tamil Nadu will be the first in facing the brunt of it along with Eezham Tamils. It is time for all concerned in Tamil Nadu sitting on a volcano to wake up to their duty to their own geopolitics, even if Eezham Tamils or Tamil nationalism do not mean anything for them.

Thursday, March 25, 2010

Veluppillai Prabhakaran


There are lots of Myth and Script behind the Tamil Icon Velupillai Prabhakaran’s Death News. There in the Island, He Died, He committed Suicide, He has been shot down, He drowned in Tsunami, He tried to Escape, He was found in a Channel, he came in my Dream, he was very near to my Home, Oh, God, If he comes really, What I can do?????

This is what friends, a Pseudo death of real Hero’s lesson to this world, the scary shiver to his enemies, As a Freedom Fighter to his Entire community; He has done this damage into the mind set of Extremist who tried to dominate the Tamils. He has diverted the Freedom burn into his entire Ethnic society, the death of Velupillai Prabhakaran may be myth or truth, and I never bother about it. The reason is not only about the Dramatic fake body which has been created by Srilanka, More than that I have a Clear view in this regard. I wanted to insist you too the same Views, That’s what, after a Long time a started writing this…..

The Physical identity of Prabhakaran might be wiped off one or the other day as no one remains beyond the Physical life Boundaries created by Nature. But, You cant kill the image which existed in the Young generation of Tamils by his Way of Thinking towards the Freedom of his own Community, Living with the great values of his own Culture and Tradition has made him emerged as a Icon of this Tamil Community. You can’t kill a man who recovered the lost hopes of his Language and Community. Death is a symbol of Physical inactiveness, Not the Ideology of a Greater Community called Tamil.

A single man’s concept has recovered and handed over our desire of repairing the damaged Language and Culture to the hands of our Youth. He born somewhere else in the world and spread like our Breath all over the Globe. It’s not possible to destroy the image of Prabhakaran from Tamil people’s Mind as we believe that he has recuperated and saved our Language and Culture from Cinema, Deep Religious beliefs and also the Pseudo Dravidian concept.

One of the oldest Ethnic community driven out by the economical causes has been recovered and empathize its identity by the one man army called Velupillai Prabhakaran. There were lot and lot of complying of Tamil culture and tradition behind his Movement, Of course, Tamil youths think proud to speak in Tamil hereafter his bravery. He is almost a Light House to our social and linguistic values.

He organized and reunited the Tamils globally by the social, cultural and linguistic identities, he has given the international identity to the suppression of Tamils in Srilanka, and moreover he discovered a new international identity to the oldest ethnic group. He never disturbed the civilians of his enemy camp; he is always wanted to fight against the target not like Sinhalese to kill the innocent civilians. He is the reproduction of Tamil social and cultural values.



In his period of administration, he has constructed casteless, religion less and corruption less governing policies in Tamil eezham, without the support of any other approved countries in this globe; he has done this as a miracle in modern day’s world. He registered his greater value of Tamil culture by established a government which includes Navy and air force. Most of the dominant modern forces scared about him, the Indian concept always wanted to erase his existence to defend its corruptive and shame governance.

The last 33 years of history he never turned back from his ambition, even in the finale stages of his war, he has given the light of freedom into his young generation, may be some of the elements feel the happiness about his death news, but never a true tamilian. He confirmed his live in the hearts of global Tamils without any hesitation.



When the entire world was against our freedom struggle in srilanka, he is the only man to lighten hopes of Tamils freedom and recovered the fame of our ethnic values. No one can kill him from Tamils heart. He has confirmed the existence of our language and dignity all over the world. Its never be an individual’s limelight. It’s a light of Tamil community; it’s a ray of our ethnic and linguistic values. He has handed over the burn of freedom into the young generation Tamils to ensure our rights in this world.

Foolish desirers of power don’t know that he is the one and only address of Tamil peoples freedom, he is the man who sculptured the victory’s symbol into our history book in modern days. He may have the physical death, but never as an ideology. Death may stop us for a while from our target, but never our intention of freedom in srilanka.



There is a super power in our national leaders bullet to destroy the slavery which never available in any parliaments. Your sovereignty never equals to our soldiers broken legs, from the blood of each and every man who dies in Tamil eezham will bring us our Nation one or the other day.


Beyond death the name Prabhakaran has been switched as holiness in Tamil people’s life, it’s never possible to kill him as a thesis from Tamil people’s heart even thousands of Rajabakshes and Kothapayas. If he could have been killed also, crying and squalling is not a way to respect his soul. Take over the burn of freedom and winning our Tamil nation is the only way to respect him at any cost.


In the name of prabhakaran, it’s our duty of each and every Tamil youth to take over our own community into the greater heights by socially and economically. This community should never solicit for anything to anyone. That’s the one and only respect to make our soldiers soul rest in peace.